 |
WITAMY
na forum klasy 2D
|
| Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
| Autor |
Wiadomość |
Lycanthrope
Dołączył: 29 Wrz 2005
Posty: 33
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
|
 Wysłany: Pon 18:12, 29 Maj 2006 Temat postu: Geografia: Materiały |
|
|
Ostatnia szansa na odrobienie pracy na czas:
[link widoczny dla zalogowanych]
Materiały bliżej nieokreślonego ucznia naszej szkoły:
| Cytat: | Konflikt - wyraz pochodzący z języka łacińskiego, oznacza zderzenie, niezgodność,
sprzeczność interesów lub poglądów. Towarzyszy człowiekowi od pierwszych dni jego istnienia. Konflikty to
jedne z najpoważniejszych problemów XXI wieku. Na każdym kroku słyszy się o nich w telewizji,
radiu czy też czyta w gazetach. Często bez zastanowienia, obojętnie spoglądamy na to, co dzieje się
na świecie. Zapominamy, że większości konfliktów towarzyszy nieszczęście i śmierć wielu
niewinnych osób.
Angola
Na terenie dzisiejszej Angoli przed kolonizacją portugalską istniały trzy państwa: Kongo, Ndondo
oraz Lunda. Kraj Kongo rozpościerał się od terenu dzisiejszego Gabonu do rzeki Kwanzy na
południu. W roku 1575 Portugalia założyła swą kolonię w Luandzie. Kolonia ta zajmowała się głównie
handlem niewolnikami. W XVI wieku Portugalczycy stopniowo opanowywali dzięki dyplomacji i wojnom
tereny nabrzeżne. W okresie między 1641 i 1648 terytorium te przejęli Holendrzy, umacniając
tutejsze, nastawione przeciw Portugalii kraje. W roku 1648 Portugalczycy odzyskali luandyjską kolonię i
rozpoczęli podbój Kongo i Ndondo. Podbój ten ostatecznie zakończył się w roku 1671, jednakże
tereny położone w głębi lądu aż do początków XX wieku nie były w pełni kontrolowane przez
portugalską administrację. W roku 1951 kolonia przekształcona została w prowincję zamorską, zwaną
Portugalską Afryką Zachodnią. Odmowa rozpoczęcia procesu dekolonizacyjnego zaowocowała powstaniem
trzech organizacji wyzwoleńczych: Ludowego Ruchu Wyzwolenia Angoli, Narodowego Frontu Wyzwolenia
Angoli oraz Narodowego Związku Na Rzecz Całkowitego Wyzwolenia Angoli.
Po 14 letniej wojnie partyzanckiej, w roku 1975 Angola uzyskała niepodległość. Portugalia
przekazała władzę MPLA, organizacji o marksistowskich korzeniach i wspieranej przez ZSRR. Tuż potem
doszło do wybuchu wojny domowej pomiędzy organizacjami wyzwoleńczymi. FNLA wkrótce wycofała się z
walki, pozostawiając wojnę wspieranemu przez komunistów Ludowemu Ruchowi Wyzwolenia Angoli (MPLA)
oraz popieranemu przez Zachód - Narodowemu Związkowi Na Rzecz Całkowitego Wyzwolenia Angoli
(UNITA). W roku 1991, obie frakcje zgodziły się na utworzenie dwupartyjnego systemu rządów. Jednakże
po wyborach, wygranych przez obecnego prezydenta (wywodzącego się z MPLA) i zakwestionowaniu ich
wyników przez UNITA, wznowiono działania wojenne. Zakończono je w roku 1994 podpisaniem porozumienia
pokojowego w Lusace. Już cztery lata później walki wybuchły z nową siłą.
22 lutego 2002 roku, śmierć Jonasa Savimbi - przywódcy UNITA, doprowadziła do kolejnego
zawieszenia broni. Sytuacja w kraju zaczyna ulegać poprawie, jednakże prezydent José Eduardo dos Santos
nie zdecydował się jak dotąd na przywrócenie demokratycznego sposobu sprawowania władzy,
zawieszonego w 1998 r.
Bośnia i Hercegowina
Skomplikowana sytuacja powstała na terenie Bośni i Hercegowiny, gdzie około 40% ludności
stanowili muzułmanie bośniaccy, 37% Serbowie i 20% Chorwaci. Serbowie nie chcieli zerwania z
Jugosławią, większość stanowili jednak Chorwaci i muzułmanie bośniaccy, którzy dążyli do wyrwania się
spod przewagi serbskiej i prawosławnej.
Rząd bośniacki kierowany przez muzułmanina Aliję Izetbegowiča 15 X 1991 r. zapowiedział
wystąpienie z federacji i usamodzielnienie republiki. W Bośni 29 II 1992 r. przeprowadzono referendum, w
którym większość głosujących wypowiedziała się za oderwaniem od Jugosławii i
usamodzielnieniem. Unia Europejska 6 III 1992 r. uznała nową republikę za suwerenne państwo, 22 III przyjęto
ją do ONZ.
Serbowie bośniaccy w odpowiedzi 6 IV 1992 r. proklamowali utworzenie Republiki Serbskiej Bośni i
Hercegowiny. Granic rozdzielających poszczególne republiki nie dało się jednak wytyczyć.
Rozpoczęła się wojna domowa, która z różnym natężeniem trwała do końca 1995 r. W czerwcu 1992 r.
Bośniacy współpracujący dotąd z Chorwatami zerwali tę współpracę. Walczyli wszyscy ze
wszystkimi. Walki (szczególnie w rejonie Sarajewa, Srebnicy i Żepy) miały bardzo krwawy i brutalny
charakter. Przeprowadzono czystki etniczne, żeby uzyskać obszary jednolite etnicznie i wyznaniowo.
Wszystkie trzy strony popełniły wiele zbrodni wojennych. Rada Bezpieczeństwa ONZ 22 II 1993 r.
powołała do życia specjalny trybunał międzynarodowy do osądzenia osób oskarżonych o
popełnienie zbrodni. Na liście oskarżonych znaleźli się między innymi przywódcy Serbów: Radovan
Karadźić i gen. Radko Mladić. ONZ skierowała do Bośni wojska interwencyjne (UNPROFOR), które nie
zdołały jednak opanować sytuacji.
W końcu 1995 r., pod naciskiem USA, podjęto rozmowy pokojowe, które doprowadziły do zawarcia
porozumienia w Dayton (USA) 21 XI 1995r. Utworzono Unię składającą się z Federacji
Chorwacko-Muzułmańskiej i Republiki Serbskiej. Pokój w Bośni nadal uzależniony jest od stacjonujących tam sił
NATO.
Czeczenia
Początek I wojny w Czeczenii datuje się na 11 grudnia 1994 r., gdy do republiki wkroczyły wojska
rosyjskie. Pomimo początkowych niepowodzeń - jak podjęta na rozkaz ówczesnego ministra obrony
Rosji Pawła Graczowa próba zdobycia Groznego na Nowy Rok wyłącznie przez nieosłaniane jednostki
pancerne – Rosjanie zajęli stolicę Czeczenii (luty 1995). Dowódcą wojsk rosyjskich był gen. Lew
Rochlin, który odmówił przyjęcia za zdobycie Groznego tytułu Bohatera Rosji, gdyż nie uznał za
zaszczytne zwycięstwa odniesionego nad własnymi obywatelami.
Od tego momentu rozpoczęła się walka partyzancka, w której w walce z bojownikami czeczeńskimi
przegrupowanymi w góry i zachowującymi kontrolę nad kilkoma miastami Rosjanie ponosili znaczne
straty. Problemem dla sił rosyjskich były zwłaszcza walki w miastach, do których dowódcy i
żołnierze rosyjscy byli kompletnie nieprzygotowani, jak też przenoszenie walk poza teren Czeczenii. W
czerwcu 1995 r. Szamil Basajew przeprowadził terrorystyczny rajd na szpital w Budionowsku, a w styczniu
1996 r. akcję o takim samym charakterze na szpital w Kizliarze przeprowadził inny dowódca
czeczeński – Salman Radujew. W grudniu 1995 roku Czeczenii zdobyli drugie co do wielkości miasto republiki
Gudermes, jednak po kilku tygodniach walk zostali zmuszeni do ustąpienia. 21 kwietnia 1996 r. po
namierzeniu jego telefonu satelitarnego i przeprowadzeniu rosyjskiego ataku rakietowego zginął
Dżochar Dudajew, a władzę po nim przejął Zelimchan Jandarbijew. Po zaskakującym dla wojsk rosyjskich
letnim ataku bojowników w sierpniu 1996 r. Czeczenom udało się odbić Grozny.
Przejście konfliktu w stan przewlekły, porażki Rosji, a także okres wyborów prezydenta Rosji
(czerwiec-lipiec 1996 r.) zaktywizowały działania polityczne, w których wielką rolę odegrał
generał Aleksander Lebied' (Lebiedź), krótkotrwały sekretarz Rady Bezpieczeństwa Rosji – w ich
wyniku 31 sierpnia 1996 r. w Chasawjurcie podpisano porozumienie pokojowe, kończące pierwszą
wojnę czeczeńską. Na jego mocy m.in. problem statusu republiki został odłożony na 5 lat.
II wojna czeczeńska. Po okresie niezależności Czeczenii w latach 1996-1999 nastąpił okres
względnego spokoju, przerwany na jesieni 1999 roku. Powodem do kolejnej interwencji militarnej stało
się wkroczenie oddziałów Szamila Basajewa do sąsiedniego Dagestanu pod hasłem ustanowienia na
Kaukazie islamskiego kalifatu wg zamysłu wahabitów i zamachy bombowe w Moskwie i Wołgodońsku w
sierpniu i wrześniu tego roku, o które obwiniono czeczeńskich terrorystów.
Wzorem interwencji sił NATO w Bośni w początkowej fazie konfliktu wykorzystano naloty lotnicze.
Rozpoczęły się one już we wrześniu 1999 roku. Oddziały lądowe przekroczyły granicę
czeczeńsko-rosyjską 1 października 1999 roku i bardzo szybko zajęły nizinną część republiki do rzeki
Terek, na brzegu której zatrzymały się na dość długo, tym niemniej na początku grudnia pod
kontrolą wojsk federalnych znajdowało się już ponad 50 proc. terytorium republiki. Po otoczeniu przez
oddziały rosyjskie Groznego 6 grudnia 1999 r. wezwano mieszkańców miasta do jego opuszczenia
zapowiadając, że osoby pozostające w mieście "będą uważane za terrorystów i bandytów i
będą zniszczone przez artylerię i lotnictwo". Szturm rozpoczęto 12 grudnia. Ostatnie oddziały
bojowników (ok. 2 tys. ludzi) czeczeńskie opuściły miasto w nocy z 31 stycznia na 1 lutego 2000 r.
29 lutego 2000 r. siły federalne zajęły ostatnie miasto pozostające w rękach czeczeńskich –
Szatoj. Rosja ogłosiła zwycięstwo, które stało się elementem kampanii wyborczej Putina w
rosyjskich wyborach prezydenckich w marcu 2000 roku.
Pomimo trwania walk, w 2002 Rosja zakończyła oficjalnie działania zbrojne i zaczęła wprowadzać
w Czeczenii za pomocą działań politycznych plan "normalizacji" w celu zmarginalizowania
i pozbawienia legitymacji wyborczej nieujętego prezydenta Maschadowa, kierującego
niepodległościowym rządem. Podstawowymi elementami planu była nowa konstytucja i wybory prezydenckie. Projekt
konstytucji przedłożył Achmad Kadyrow – poprzednio duchowny islamski i jeden z dowódców polowych,
po przejściu na stronę sił federalnych w 1999 r. (ogłoszony za to przez bojowników za zdrajcę)
prorosyjski szef administracji republiki. Przyjęto ją w referendum z 23 marca 2003 roku –
weszła w życie 2 kwietnia 2003 r. Stwierdza ona jednoznacznie, że Czeczenia jest integralną częścią
Rosji. Kadyrow wygrał wybory prezydenckie 5 października 2003 roku – ich uczciwość była
kwestionowana przez obecnych międzynarodowych obserwatorów.
W wyniku akcji bojowników Kadyrow 9 maja 2004 zginął w zamachu na stadionie w Groznym. Obowiązki
prezydenta przejął premier Siergiej Abramow. Ramzan, syn Achmada i dotychczasowy szef służby
bezpieczeństwa, został mianowany wicepremierem i kieruje pracami rządu. Termin wyborów prezydenckich
wyznaczono na 29 sierpnia. Początkowo na ich faworyta wskazywano Ramzana Kadyrowa – tuż po
zamachu prezydent Władimir Putin przyjął go na Kremlu, ale dość szybko "uznano", że nie
ukończył on wymaganych przez Konstytucję 30 lat i nie posiada nadzwyczajnych walorów
intelektualnych i politycznych. Wśród faworytów wymieniano też lojalnego wobec Moskwy generała milicji i
ministra spraw wewnętrznych Ału Ałchanowowa, który ostatecznie wygrał wybory. Choć oficjalnie nie
zanotowano rażących naruszeń prawa wyborczego, organizacje międzynarodowe miały jednak szereg
zastrzeżeń do przebiegu wyborów.
Walki partyzanckie trwają do dziś. Wśród separatystów część związana z Szamilem Basajewem i
fundamentalizmem islamskim zaczęła stosować zamachy na rosyjskich cywilów. Jedną z
najgłośniejszych tego typu akcji był atak na moskiewski teatr na Dubrowce w październiku 2002 r. - w czasie
akcji odbijania zakładników zginęło ok. 150 osób. W sierpniu 2004 r. nastąpiło wysadzenie
dwóch cywilnych rosyjskich samolotów przez kobiety-samobójczynie, tzw. szahidki. Najtragiczniejszą jak
dotąd akcją było zajęcie szkoły w Biesłanie 1 września 2004 roku, które w wyniku działań
zamachowców i szturmu rosyjskich oddziałów specjalnych, lokalnej milicji oraz miejscowej uzbrojonej
ludności zakończyło się śmiercią ok. 350 osób z przypuszczalnej liczby ponad 1000
zakładników (w większości dzieci), a także zranieniem setek dalszych osób.
Prezydent Czeczeni Asłan Maschadow oficjalnie odcinał się od tych taktyk (podobna sytuacja ma
miejsce np. w Palestynie, gdzie obok siebie działają organizacje stosujące zamachy na cywilów
(Hamas, Dżihad) i oficjalne struktury (Organizacja Wyzwolenia Palestyny), które nie akceptują takich
akcji).
Etiopia
W 1998 w wyniku sporów o wytyczenie granicy między dwoma państwami wybuchła wojna
erytrejsko-etiopska. Zakończyła się porozumieniem zawartym w Algierze 12 grudnia 2000. Od tego czasu strefa
graniczna jest patrolowana przez siły pokojowe ONZ. Pod koniec roku 2005 Erytrea zmusiła ONZ do
ewakuowania ze swojego terytorium żołnierzy z Europy, Ameryki i Kanady (zgodziła się na pozostanie
żołnierzy z krajów Azji i Afryki). Ten bezprecedensowy krok jest związany z narastającym napięciem
między Erytreą i Etiopią, które może doprowadzić do wznowienia wojny.
Irak
W 1990 władze Iraku wystąpiły z roszczeniami do terytorium Kuwejtu, który stanowił kiedyś
część terytorium mandatowego Ligi Narodów. Na rozkaz Saddama Husajna wojska irackie siłą zajęły
terytorium tego kraju. Po agresji irackiej na Kuwejt i aneksji tego państwa w 1990 r., Rada
Bezpieczeństwa ONZ w rezolucjach nr 660 z 2 sierpnia 1990 i 668 z 29 listopada 1990 wezwała Irak do
natychmiastowego wycofania się z zagarniętych ziem, nałożyła nań sankcje ekonomiczne i upoważniła
państwa członkowskie do użycia wszelkich dostępnych środków w celu zmuszenia Iraku do
przestrzegania wymienionych rezolucji. Brak efektów w negocjacjach spowodował powstanie wielonarodowej koalicji
(38 państw) i podjęcie działań zbrojnych przeciwko Irakowi.
17 stycznia 1991 roku doszło do operacji znanej jako Pustynna Burza, która doprowadziła do
wyparcia wojsk irackich z Kuwejtu. Przed operacją lądową sił połączonych Pustynny Miecz oddziały
irackie zostały rozbite atakami z powietrza. W tym czasie Irak wystrzelił kilkadziesiąt rakiet Scud
na cele w Izraelu oraz Arabii Saudyjskiej, ale bez większych efektów. Wycofujące się siły irackie
podpaliły także większość szybów naftowych w Kuwejcie. Po kilkutygodniowej wojnie siły
irackie zostały rozbite, zmuszone do wycofania się z Kuwejtu i przyjęcia warunków zawieszenia broni.
Ponieważ mandat ONZ pozwalał tylko na wyparcie wojsk irackich z Kuwejtu, działania wojenne zostały
przerwane po wycofaniu się Irakijczyków.
W operacji Pustynna Burza uczestniczył także polski kontyngent (319 osób), w skład którego
wchodziły: okręt szpitalny (ORP Wodnik) i ratowniczy (ORP Piast) oraz personel medyczny (baza w
saudyjskim porcie Al-Jubail).
W wojnie zginęło do 200 tys. Irakijczyków (głównie zmobilizowanych rezerwistów) i 148
żołnierzy koalicji antyirackiej. Praktycznie nietknięta pozostała 100-tysięczna Gwardia Rewolucyjna -
ostoja władzy Saddama, która zdołała się wycofać w głąb Iraku. W czasie nalotów mimo
wykorzystania tzw. inteligentnej broni zginęło wielu irackich cywili (szacunkowo 10-15 tysięcy). Między
innymi 13 lutego w zbombardowanym schronie w Bagdadzie zginęło 315 kobiet i dzieci.
Koalicja antyiracka nie udzieliła także pomocy wywołanym z jej inspiracji powstaniom szyitów w
południowym Iraku oraz Kurdów na północy. Na mocy mandatu ONZ powstały jedynie strefy zakazu
lotów dla irackich samolotów powyżej 36 oraz poniżej 33 równoleżnika. W czasie tłumienia powstań
przez Gwardię Husajna zginęło ok. 60 tysięcy osób, a 1,5 mln Kurdów uciekło do Turcji i Iranu.
Aby zniszczyć szyicką zbrojną opozycję, Husajn nakazał osuszyć bagna w delcie Tygrysu i
Eufratu.
Po wojnie na mocy mandatu ONZ prowadzone były w Iraku kontrole tamtejszego przemysłu celem
unieszkodliwienia rozpoczętego jeszcze z pomocą państw Zachodu irackiego programu budowy broni masowego
rażenia. Jednocześnie nałożone zostało ścisłe embargo gospodarcze na Irak, który może
wyeksportować jedynie tyle ropy, aby za pieniądze uzyskane z jej sprzedaży kupić żywność i lekarstwa.
W praktyce zasady embarga nie umożliwiały nawet tego, a w dodatku znaczne sumy pieniędzy zostały
sprzeniewierzone przez przedstawicieli reżimu Husajna. W wyniszczonym wojną kraju doszło do
katastrofy humanitarnej, w wyniku której zmarło co najmniej kilkaset tysięcy ludzi - głównie dzieci,
a Irak z dość bogatego - jak na standardy regionu - kraju stał się jednym z najbiedniejszych.
Pomimo końca wojny i braku mandatu ONZ samoloty brytyjskie i amerykańskie patrolujące lotnicze
"strefy bezpieczeństwa" na północy i południu wielokrotnie bombardowały cele naziemne -
według przedstawicieli Pentagonu w odpowiedzi na próby namierzania czy zestrzeliwania ich przez
stanowiska obrony przeciwlotniczej.
Irlandia Północna
Konflikty w Irlandii Północnej trwają od Średniowiecza, kiedy cała Irlandia znalazła się pod
panowaniem Anglii. W XVII wieku rozpoczęto zasiedlanie Irlandii przez ludność angielską i
szkocką, a ziemie dla osadników zdobywano, usuwając z nich właścicieli irlandzkich. Zapoczątkowało to
wrogość między Anglikami a Irlandczykami, spotęgowaną różnicami religijnymi: Irlandczycy to
katolicy, przybysze zaś- to głównie protestanci. Liczne bunty i powstania doprowadziły w 1921 roku
do utworzenia niepodległej Irlandii. Jednak w granicach Wielkiej Brytanii pozostała Irlandia
Północna, którą w większości zamieszkują protestanci pochodzenia angielskiego. Walkę o
połączenie z Irlandią prowadziła Irlandzka Armia Republikańska (IRA). Dopiero z 1998 roku zawarto
porozumienie pokojowe, za które dwaj jego współtwórcy - John Hume i David Trimble - otrzymali pokojową
nagrodę Nobla. W 2005 roku Irlandzka Armia Republikańska ogłosiła całkowite rozbrojenie.
Tadżykistan
W 1868 roku północna część Tadżykistanu została przyłączona bezpośrednio do Cesarstwa
Rosji. Związek Radziecki zdołał podporządkować sobie Tadżykistan dopiero w 1921 roku, po toczącym
się od 1917 roku tadżyckim powstaniu przeciw władzy rosyjskiej. Komuniści zniszczyli wiele
miejscowości i zburzone zostały liczne meczety. Od 1924 roku istniała Tadżycka ASRR w składzie
Uzbeckiej SRR. Pięć lat później Tadżykistan stał się odrębną republiką radziecką. Poza granicami
republiki pozostały jednak tereny w większości zamieszkane przez Tadżyków wraz z miastami
Buchara i Samarkanda. Władze radzieckie nie przeprowadziły w Tadżykistanie żadnych znaczących
inwestycji i przez cały okres istnienia ZSRR Tadżykistan był gospodarczo dyskryminowany, a poziom życia
ludności utrzymywał się na bardzo niskim poziomie. 9 IX 1991 roku ogłoszona została deklaracja
niepodległości.
Tuż po uzyskaniu niepodległości masowe demonstracje zmusiły pierwszego prezydenta kraju Rachmona
Nabijewa do ustąpienia. Wkrótce potem rozpoczęła się niosąca szerokie zniszczenia wojna
domowa, w której nowy prezydent Emomali Rachmonow mający poparcie wojsk Wspólnoty Niepodległych Państw
walczył z pragnącymi przejąć władzę w młodym kraju organizacjami islamskimi.
Od czasu deklaracji niepodległości Tadżykistan nie posiadał większego znaczenia na arenie
międzynarodowej. Zmieniło się to w momencie rozpoczęcia przez USA działań zbrojnych w Afganistanie.
Graniczący z tym państwem Tadżykistan stał się bazą dla wojsk amerykańskich. Władze
tadżyckie wykorzystały szansę, jaką daje strategiczne położenie kraju i wynegocjowały znaczną pomoc
finansową ze strony USA. Prezydent Emomali Rachmonow traktowany był w Waszyngtonie jako ważny
sprzymierzeniec. Tak naprawdę jednak nie mógł on odrzucić amerykańskiego zainteresowania. W przededniu
wybuchu wojny sytuacja finansowa kraju była tragiczna, większość ludności żyła poniżej
granicy ubóstwa, a gospodarka jako taka nie istniała. Pojawienie się amerykańskich wojsk w
Tadżykistanie było interpretowane w niektórych kręgach jako działania w tradycyjnej strefie wpływów
Rosji. W istocie Rosja nie zrezygnowała ze swej pozycji w postradzieckich republikach azjatyckich. 7 X
2004 roku w Duszanbe nastąpiło otwarcie rosyjskiej bazy wojskowej. Jest to już druga baza armii
rosyjskiej w Azji Środkowej, po otwartej w 2003 roku bazie lotniczej w Kirgistanie. Umowa między Rosją
a Tadżykistanem przewiduje dzierżawę ziemi na okres 49 lat. Rosyjska baza traktowana jest jako
gwarant stabilności w wyniszczonym i narażonym na agresję z różnych stron kraju i czynnik, który
pobudzi do życia gospodarkę. Rząd Tadżykistanu liczy ponadto na znaczną pomoc finansową i
strukturalną. Powołanie do życia rosyjskiej bazy pozwoliło na umorzenie Tadżykistanowi znacznego
długu zagranicznego wysokości kilkuset milionów dolarów.
Osetia Północna
W drugiej połowie XVIII w. do Rosji udali się wysłannicy, którzy w drodze rokowań doprowadzili
do przyłączenia Osetii do Rosji. W 1810 r. Osetia Południowa została odłączona od Rosji i
wcielona do Gruzji, także należącej wówczas do Rosji. Tam pozostawała do rozpadu Związku
Radzieckiego jako obwód autonomiczny. Jednak po dojściu do władzy w Gruzji nacjonalistycznego prezydenta,
Zwiada Gamsachurdii, który domagał się Gruzji dla Gruzinów, Osetia Południowa uchwałą osetyjskiej
Rady Najwyższej proklamowała niepodległość. W odpowiedzi na to Gruzja anulowała autonomiczny
status Osetii Południowej i uznała to terytorium za część Gruzji, wskutek czego doszło do
brutalnych zamieszek, a w latach 1992-93, gdy odwołano pospiesznie wysłane w ten rejon oddziały
specjalne rosyjskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, do wojny. Ta zakończyła się 24 czerwca 1992 r.
zawieszeniem broni, którego realizację nadzorował obserwator Organizacji Bezpieczeństwa i
Współpracy w Europie (OBWE), jak również rosyjskie siły pokojowe. Status Osetii Południowej do dziś nie
jest wyjaśniony i nie ma perspektyw na rozwiązanie tego problemu. Prawie w tym samym czasie Osetia
Północna i Inguszetia wplątały się w konflikt zbrojny o okręg priegorodzki, który obydwa
narody traktowały jako należący do ich kraju. Ingusze, mieszkający dotąd w Priegorodnoje i w innych
częściach Osetii Północnej, zostali wypędzeni prawie co do jednego, a ich domy zostały
przydzielone uciekinierom z Osetii Południowej. Do dzisiaj na temat Priegorodnoje nie powiedziano ostatniego
słowa, a wypędzeni Ingusze mieszkają w obozach, w których panuje nędza.
Atak terrorystyczny: 1 września 2004, pierwszego dnia roku szkolnego, szkoła w Biesłanie, w
Północnej Osetii w Rosji została opanowana przez grupę uzbrojonych napastników należących do sił
czeczeńskiego dowódcy polowego Szamila Basajewa. Teren szkoły został otoczony przez wojska armii
rosyjskiej i jednostki sił specjalnych. Prowadzono negocjacje z napastnikami, po dwóch dniach, z
niewyjaśnionych dotąd przyczyn, nastąpił szturm wojsk rosyjskich. Według rzecznika prasowego władz
Osetii Północnej zginęło 339 osób, w tym około 156 dzieci, około dwustu osób uznano za
zaginione, a ok. 700 zostało rannych, z czego 450 osób trafiło do szpitali (70 w stanie ciężkim).
Zginęło też 32 napastników. Według oświadczenia Władimira Putina w ataku zginęło 11 żołnierzy
służb specjalnych, a kilkudziesięciu zostało rannych.
Bibliografia (autorzy są fikcyjni, ale przynajmniej to autorzy innych ksiazek o podobnej tematyce)
Wikipedia
Prawo i Administracja zagadnienia egzaminacyjne dla kandydatów Paweł Pruszanowski, Marian
Kościałkiewicz
Historia powszechna konflikty w Europie Środkowej Szpak Jan
|
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
 |
|
|
|
|
|
Możesz pisać nowe tematy
Możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
|
fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
|
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Galerie
Rejestracja
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
Zaloguj
